Need For Speed The Run

Τρία χρόνια παραγωγής. Εξωφρενικές σκηνές δράσης σε συνδυασμό με γρήγορο, arcade racing, ικανό να σου κόψει την ανάσα. Cutscenes με έξυπνες ατάκες από πανέμορφα μοντέλα που κάνουν τους άντρες να παθαίνουν καρδιακό. Πάμπολλα αυτοκίνητα σε καθόλα διαφορετικές διαδρομές από τα συνηθισμένα. Soundtrack που σπάει κόκκαλα και γραφικά που αναδεικνύουν τη Frostbite 2 της DICE. Αυτό είναι το Need for Speed: The Run. Ή για να το αναδιατυπώσω καλύτερα, αυτό… θα ήθελε η EA να είναι το The Run. Κρίμα που πολύ λίγα από τα παραπάνω ισχύουν. Ναι λοιπόν, το Need for Speed, μετά το διάλειμμα-οάση του Hot Pursuit της Criterion, επιστρέφει στην Black Box που έχει να βγάλει NFS της προκοπής από το Most Wanted.

Και φυσικά, τηρώντας την παράδοση, το arcade racing της BB έχει και σενάριο! Αμέ! Είσαι πάλι ένας προβληματικός τύπος που χρωστάς παντού και για να ξελασπώσεις πρέπει να τρέξεις από το Σαν Φρανσίσκο μέχρι τη Νέα Υόρκη, μια απόσταση 4.148 χιλιομέτρων, σε έναν αγώνα που θα μείνει στην ιστορία. Στόχος να κερδίσεις το 10% των 25 εκατομμυρίων που σου έχει τάξει μια γνωστή από το βρώμικο παρελθόν, η οποία θα κρατήσει τα υπόλοιπα χρήματα του επάθλου. Επιπλέον, επειδή είσαι μαγνήτης προβλημάτων, στον αγώνα παίρνουν μέρος άτομα στα οποία χρωστάς τα μαλλιοκέφαλά σου και προσπαθούν κάθε τόσο να σε εξουδετερώσουν. Ρόλο σε αυτό παίρνει και η αστυνομία που έχει θέμα όταν βλέπει 220 αμάξια να τρέχουν μαζί από τη μία άκρη των ΗΠΑ στην άλλη και προσπαθεί με κάθε τρόπο να σου κάνει τη ζωή δύσκολη.

Η όλη ιστορία εξιστορείται με διάφορες cutscenes, τίγκα στις ατάκες που σε κάνουν να θες απλά να κλείσεις την τηλεόραση γιατί νομίζεις ότι έπεσες σε κάποια γλοιώδη σειρά primetime και στα αδιάφορα σκηνικά. Οι σκηνές αυτές είναι σχετικά μικρής διάρκειας και περιλαμβάνουν και μια σειρά από QTEs, με τα οποία ο πρωταγωνιστής κάνει διάφορα action ακροβατικά. Αυτά δεν τα λες και ενοχλητικά, αλλά οι developers πρέπει να καταλάβουν ένα πράμα: άμα δεν ανήκεις στην Quantic Dream και το παιχνίδι σου δεν περιλαμβάνει ψυχοπαθείς δολοφόνους ή μυστηριώδεις χαρακτήρεις, τα QTEs ανήκουν στην… πυρά – δεν εξυπηρετούν κανένα σκοπό και δεν αρέσουν σε κανέναν. Πόσο μάλλον σε ένα arcade racing game που φαντάζουν ακόμα πιο εκτός πραγματικότητας.

Το βασικό αντικείμενο της ιστορία πάντως είναι σαφώς πιο ενδιαφέρον. Η διαδρομή The Run, αυτός ο τεράστιος μαραθώνιος, χωρίζεται σε στάδια, που αρχίζουν και τελειώνουν συνήθως σε κάποιο γνωστό μέρος των ΗΠΑ (από πόλεις μέχρι εθνικούς δρυμούς). Φαντάζομαι ότι θα έχει αρκετά ενδιαφέρον να οδηγείς σε πραγματικές περιοχές, αλλά ως άνθρωπος που δε δίνει δεκάρα τσακιστή για τη γεωγραφία της Αμερικής, ελάχιστη αίσθηση μου έκανε η αναπαράσταση των τοπίων. Όχι πως αυτά δεν είναι όμορφα ή καλά σχεδιασμένα, απλά με αφήνει παγερά αδιάφορο αν είναι ρεαλιστικά ή όχι.

Βέβαια, ο διαχωρισμός αυτής της διαδρομής είναι καθόλα προβληματικός. Από τη μία είναι το ολοφάνερο πρόβλημα της απίστευτης γραμμικότητας στη βασικό ιστορία (που θα υπήρχε ούτως ή άλλως). Από την άλλη, ενώ η Black Box θα μπορούσε να φτιάξει αγώνες μεγαλύτερης διάρκειας, χωρίζει ξανά κάθε stage σε αγώνες πολύ μικρής διάρκειας. Τόσο που χάνεται κάθε αίσθηση του μαραθώνιου αγώνα, που με τη σειρά του θα μπορούσε άνετα να δώσει αγωνία και πείσμα στον παίκτη. Τη θέση αυτών παίρνουν η ενόχληση για τα συχνά loading screens και η βαρεμάρα για την περιοδικότητα που υπάρχει στους τύπους αγώνων – είναι που είναι περιορισμένοι από το concept, επαναλαμβάνονται και συχνότερα απ’ όσο θα ‘πρεπε.

Αυτό θα αποτελούσε ένα απείρως πιο σημαντικό πρόβλημα αν το The Run διαρκούσε περισσότερο από 2,5-3,5 ώρες. Δεν είναι μόνο αυτό όμως. Η ιδέα του μαραθώνιου παρουσιάζει και άλλα θέματα. Για παράδειγμα, δε δίνεται η δυνατότητα να αλλάξεις αυτοκίνητο στην αρχή της κάθε «πίστας» (υπενθυμίζω, ακόμα και τα stages χωρίζονται σε μικρότερα μέρη), αλλά αυτό συμβαίνει μόνο σε μερικές από αυτές. Επιπλέον, τι γίνεται αν δυσκολεύεσαι να περάσεις μια πίστα με το συγκεκριμένο αυτοκίνητο; Απλά κάνεις υπομονή και ξαναπροσπαθείς. Εντάξει, όλα αυτά συγχωρούνται ελέω ρεαλιστικότητας, αλλά αμφιβάλεις για το πόσο ρεαλιστικό θέλει να κάνει το παιχνίδι της η BB αν σε μία cutscene, αφού ο πρωταγωνιστής προκαλεί κακό χαμό στο Las Vegas, βρίσκει ξεκλείδωτα τρία supercars στη σειρά και είναι ελεύθερος απλά να διαλέξει ένα και να φύγει.

Τη μικρή διάρκεια του The Run έρχονται να αντισταθμίσουν τα challenges, που όμως ξεκλειδώνονται μέσω της προόδου στον μαραθώνιο. Τo κάθε challenge αποτελείται από μια σειρά από αγώνες, που ξεκλειδώνονται και πάλι γραμμικά, δε μπορεί δηλαδή ο παίκτης να διαλέξει με ποια σειρά θα τους παίξει. Σε μερικούς από τους αγώνες αυτούς μπορείς να διαλέξεις όποιο αυτοκίνητο θες (από ένα συγκεκριμένο tier πάντα), ενώ σε άλλους δε σου δίνονται επιλογές. Αν μιλούσαμε για κάποιο άλλο παιχνίδι θα έγραφα ότι τα challenges είναι γι’ αυτούς που ενθουσιάστηκαν με τον τίτλο ή κυνηγάνε achievements/trophies. Στο συγκεκριμένο κείμενο όμως θα γράψω ότι είναι αναγκαία για να δικαιολογηθεί η τιμή του παιχνιδιού.

Τόσο στο The Run όσο και στα challenges, το gameplay είναι με μια λέξη μέτριο. Η αίσθηση των αυτοκινήτων είναι αρκετά παράξενη, τόσο που μου θυμίζει ένα κράμα μεταξύ Hot Pursuit και TDU2. Σε αυτό συμβάλλει και η «δυναμική» κάμερα – όταν στρίβετε δηλαδή μαζί με το αμάξι παίρνει μια κλίση και η κάμερα, που θυμάμαι ότι το είχε ενσωματώσει η Eden στο τελευταίο της πόνημα. Το AI των αντιπάλων είναι μάλλον αδιάφορο, αλλά αυτό που πραγματικά μου έκανε θετική εντύπωση είναι το πως λειτουργεί η αστυνομία: χωρίς να οδηγούν σα μπουνταλάδες, οι αστυνομικοί εφαρμόζουν διάφορες αποτελεσματικές μεθόδους που απαιτούν προσοχή από τον παίκτη για ένα θετικό αποτέλεσμα. Σταματούν με χειρόφρενα μπροστά σου, κάνουν μπλόκα με κινούμενο αμάξι και άλλα.

Το πλήθος των αυτοκινήτων που περιέχει το NFS: The Run είναι αξιοπρεπέστατο πάντως. Μπορεί το 1/3 των αυτοκινήτων να είναι απλά βελτιωμένες NFS εκδόσεις – που ξεκλειδώνονται πετυχαίνοντας διάφορα κατορθώματα – των κανονικών οχημάτων, τα υπόλοιπα όμως είναι αρκετά για μια ωραία ποικιλία. Φυσικά υπάρχουν αυτοκίνητα που μάλλον πρέπει πια να ξεγραφτούν από τα μυαλά των developers (Toyota Supra, Mazda RX7), αλλά τέλος πάντων. Τα αμάξια μπορείτε να τα αναβαθμίζετε με body kits, ενώ μαγκιές όπως το nitro και λοιπά επιστρέφουν φυσικά, και όσο αυξάνεται το level του οδηγού, τόσο πιο πολλά καλούδια ξεκλειδώνονται.

Το level του οδηγού με τη σειρά του, αυξάνεται με διάφορους τρόπους. Κερδίζοντας (εννοείται) θέσεις στο The Run, κάνοντας κόλπα καθώς οδηγείτε, εκπληρώνοντας challenges και χρησιμοποιώντας όσο το δυνατόν λιγότερα presets, είναι μερικοί από αυτούς. Τα presets πάλι είναι ένας νέος μηχανισμός: άμα πάει κάτι στραβά κατά τη διάρκεια μίας πίστας, το παιχνίδι σε πάει αυτόματα στο προηγούμενο checkpoint (γίνονται αυτόματα σε διάφορα σημεία της διαδρομής) με ακριβώς ίδια δεδομένα που υπήρχαν όταν έγινε το checkpoint. Ο αριθμός των presets είναι σαφώς περιορισμένος, και ενώ ως επί το πλείστον λειτουργούν σωστά, μερικές φορές το σύστημα είναι μάλλον προληπτικό αφού ένας έμπειρος παίκτης μπορεί να χειριστεί μια πιο δύσκολη κατάσταση.

Τέλος, το παιχνίδι διαθέτει και multiplayer, που έχει τα γνωστά. Μερικές playlists από αγώνες, χωρισμένες συνήθως με την κατηγορία των αυτοκινήτων. Μέχρι και 16 άτομα μπορούν να συμμετάσχουν, χωρίς lag, οπότε όλα καλά. Φυσικά, όντας τίτλος που στηρίζεται από το Autolog, ό,τι θυμάστε από το Hot Pursuit επιστρέφει, όπως προκλήσεις και leaderboards μεταξύ φίλων και άλλα συναφή. Να σημειώσω πάντως, πως όσο ήμουν συνδεδεμένος στο Autolog (και signed in στο PSN συνεπώς) το παιχνίδι έπασχε από τεράστιους χρόνους loading. Τεράστιους όμως.

Μπορεί η EA να υποστηρίζει ότι το The Run στηρίζεται στην Frostbite 2, είναι όμως τρανό παράδειγμα “κακοδιαχείρισης” μιας τόσο καλής game engine. Μπορεί το draw distance να είναι όντως τετραπέρατο και χρωματικά να μιλάμε για ένα αριστούργημα, ειδικά τη νύχτα, όμως το παιχνίδι πάσχει κυριολεκτικά από aliasing (στο PS3 τουλάχιστον), τα μοντέλα των αυτοκινήτων είναι πιο χοντροκομμένα από αυτά τoυ Hot Pursuit, ενώ οι φωτοσκιάσεις λάμπουν δια της απουσίας τους. Επιπλέον, οι πόλεις δεν μου φάνηκαν κάτι το ιδιαίτερο, εκτός ίσως από το Las Vegas που δίνει ρέστα με τα φώτα του τη νύχτα. Ηχητικά, το παιχνίδι κινείται στη μετριότητα, με ένα soundtrack άγευστο και τα υπόλοιπα ηχητικά εφέ κάτι που έχουμε ξαναζήσει. Τέλος, να σημειώσω πως δε δίνεται η δυνατότητα να αλλάξετε κομμάτι την ώρα του αγώνα, οπότε άμα δε σας αρέσει κάποιο τραγούδι, απλά κάνετε υπομονή.

Συνολικά, το Need for Speed: The Run είναι ένα μάλλον αδιάφορο παιχνίδι, με ορισμένες απαρχαιωμένες τεχνικές και μεθόδους. Υπερβολικά γραμμικό για τα τωρινά δεδομένα, με ένα χειρισμό που δεν ξέρει τι θέλει να είναι και με κακή χρήση της Frostbite 2. Καλύτερα να το αποφύγετε. Αν βέβαια προσπεράσετε τα παραπάνω, ίσως να βρείτε ένα παιχνίδι άξιο του χρόνου σας, κάτι που προσωπικά δεν κατάφερα να κάνω.